Wat een promotie voor de wielersport vandaag! Het parcours is in geen jaren gewijzigd, maar wat goed is moet je niet veranderen. Laat dat een les zijn voor de organisatoren van de Strade, die hun wedstrijd zo zwaar maken dat enkel klimmers er nog kunnen winnen. Op dat klassieke parcours kregen we echter een nooit gezien wedstrijdverloop. De mooiste Primavera die ondergetekende ooit zag. Nooit eerder werd de koers beslist op de Cipressa. Die werd in een recordtijd opgevlamd door Pogacar en zijn ploegmaats Wellens en Narvaez. Maar wat het nog mooier maakte, de wereldkampioen kreeg er 2 andere titanen niet af. De vorige wereldkampioen, Mathieu Van der Poel, kleefde bij elke versnelling in zijn wiel. Sterker nog, na 4 demarrages van de Sloveen lanceerde hij een counter in de laatste kilometer van de Poggio! Ze kregen mekaar echter niet los. En dan was er nog Filippo Ganna. Met 1m93 en 83kg een kolos, vooral in vergelijking met de Sloveen van 66kg. De werelduurrecordhouder kon de tempoversnellingen niet beantwoorden, maar wat een karakter toonde de Italiaan. Telkens de 2 kemphanen wegsprongen, ging hij in tijdrit modus. Hij at nog liever zijn kader op dan het op te geven. Dat karakter werd beloond toen hij in de straten van Sanremo weer bij zijn 2 metgezellen kwam en voor de zege mocht sprinten. Van der Poel begon de sprint op kop en met zijn fenomenale versnelling sloeg hij een gat dat zijn 2 kompanen niet meer dicht kregen. Deze koers verdiende eigenlijk 3 winnaars.
Fabrice Laga zorgde in onze pronostiek al voor de 2e overwinning voor de ‘DeGhellinckDieHards’. Met zijn ploeg ‘Mangeurs de pavés’ haalde hij het voor Wiel in wiel collega Eric Demets en Staf Van Der Schueren. In de stand neemt Nick Vermeersch de leiding over van Billy Galle. Frans Soete, ondervoorzitter van Wiel in Wiel, wordt nu derde. De familie Vermeersch is nog 2 andere fronten aan het feest. Giselle Vermeersch staat aan de leiding in het vrouwenklassement. En met hun spelersgroep ‘Familie Vermeersch-Paermentier’ gaan ze ook aan de leiding in het groepsklassement. Met amper 9 teams houden ze daar veel grotere groepen achter zich, waaronder ook favoriet ‘Columba Cycling League’ met maar liefst 40 teams.
Vrijdag barst het Vlaamse voorjaar volledig los met de E3 prijs.
Eén vijfsterren favoriet in de Strade gisteren. Tadej Pogacar kon enkel verliezen als hij viel. Zelfs dat bleek echter niet te kloppen. Op 50km voor de finish ging de wereldkampioen in een afdaling op grind keihard tegen de grond nadat hij een bocht verkeerd inschatte. Pidcock zat in zijn wiel en bleef recht dankzij grote stuurmanskunst en vooral koelbloedigheid. Derde man Swift ging wel mee het decor in. Door de hoge snelheid schoof de Sloveen over het grind via een koprol de braamstruiken in. Hij mag van groot geluk spreken dat er geen obstakels in de berm waren, anders was zijn voorjaar over. Maar zelfs zonder leek de val het einde van zijn wedstrijd, of althans van zijn kansen op winst. Pidcock was er alleen vandoor, maar met nog 50km te gaan durfde hij het duel niet aan met de Sloveen. Hij schatte zijn kansen hoger in door hem te laten terugkeren. Dat lijkt mij achteraf ook de juiste beslissing. Aan de wereldkampioen was niets te doen. Toen hij op 18km voor de meet zijn gekende versnelling vanuit het zadel inzette, kon de Brit enkel volgen ‘en danseuse’ op de trappers. Het was wachten tot hij zich moest neerzetten en de vogel was gaan vliegen. Maar hulde voor de olympisch kampioen mountainbiken. Hij hield vooreerst nog een sterk opkomende Wellens af, maar vooral: hij durfde het duel aan met de wereldkampioen. Het was namelijk hij die op de Monte Sante Maria demarreerde. Laat ons hopen dat dit anderen kan inspireren de rest van dit voorjaar. Van der Poel, Evenepoel en Van Aert op kop.
In de pronostiek zien we nu al 3 wedstrijden op rij lage scores. Enerzijds door onverwachte uitslagen, anderzijds door dure vogels zoals Philipsen en vooral Pogacar. Ondanks zijn exuberante prijs zetten toch 98 ploegen onder ons de Sloveen in. Velen onder hen hadden daar ook nog eens Pidcock bij gezet. Zo ook Bjorn De Winter uit Vichte met zijn ploeg Jean-Marie Waf. Hij haalde het dankzij Vermeersch, Tulett en Labrosse van Mats Masschelein en Jolien Bauwens.
Thomas Soete houdt ondanks een nulscore vrij goed stand en zakt naar plaats 3. Het is Billy Galle van het Inofec triatlon team die aan de leiding gaat voor Geert Baeten.
Het openingsweekend ging traditioneel van start zonder Pogacar en Van der Poel. Dan zou je een open koers verwachten tussen de gewone stervelingen die hun kans willen grijpen. De voorbije jaren werd dit gat opgevuld door een dominante Visma ploeg. Dit jaar stonden ook de nieuwe sterke blokken van UAE en Red Bull te drummen. Niets van dit alles echter! We kregen zowaar 2 massasprints. Gelukkig zijn we de laatste jaren gezegend met een rits sterke Belgische sprinters. Naast wereldtoppers als Merlier en Philipsen kunnen we ook rekenen op Frétin, Meeus, De Lie, … Van Aert is nog steeds zeer snel, maar moeten we stilaan beginnen schrappen als topsprinter. Al dat Belgische sprintgeweld leverde echter maar 2 podiumplaatsen op. Jasper Philipsen nam die allebei voor zijn rekening. Met een 3e plaats op zaterdag en een overwinning op zijn verjaardag zondag is hij de man van het weekend. Zaterdag geraakte hij niet voorbij de sterke beer Waerenskjold (maar liefst 92kg) en werd hij nog geremonteerd door Paul Magnier, amper 20 jaar en topsprinter in wording. Zondag haalde hij het vlotjes voor Olav Kooij en Hugo Hofstetter. Wat hebben we nu geleerd? Van Aert is op zijn zachtst gezegd niet te vroeg in vorm. Hij zal de hoogtestage op Tenerife goed kunnen gebruiken om in topvorm aan zijn klassiekers te starten. We weten sinds vorige week uit ervaring dat je daar snel beter wordt 😉 Wellens kleurde tweemaal de wedstrijd, maar om te winnen moet alles mee zitten voor de Limburger. De Lie is nog wat jong en wisselvallig.
In onze pronostiek zijn dus de sprintersploegen aan het feest. Bij de Demasures is dat vrij letterlijk te nemen. Net op de dag dat vader Lieven met zoon Jan zijn 75e verjaardag viert, worden ze 1 en 2 in de Omloop. Dit dankzij hun koningskoppel Waerenskjold en Magnier. Jozef Ghekiere uit Ieper mag met de 2 feestvarkens mee op het podium. Ook in Kuurne zagen we een één-tweetje met Geert Heynssens en Dieter Van Lierde van loopclub De Ghellinck in Oudenaarde. Thomas Soete scoort een 3e plaats en neemt de leiding in het klassement, voor Joachim Calewaert en Jan De Clercq.
Zaterdag staat met de Strade Bianche al de volgende wedstrijd gepland.
Wie kans wil maken op de prijzen voor beste spelersgroep, beste jongere of beste vrouw, krijgt nog tot woensdagavond de tijd om zich tot een spelersgroep toe te voegen. Dat kan via je MyMegavelo pagina. De eigenaars van de spelersgroepen kunnen via diezelfde weg ook ploegen toevoegen. Columba Cycling League is alvast de grote favoriet met op dit moment al 41 ploegen in de groep.
Het voorjaar van de kampioenensolo’s en de valpartijen zit er op. Qua valpartijen viel (…) het gisteren nog mee. De voorspelde solo kwam er wel. Van der Poel zat iets te ver achteraan en was door een valpartij anderhalve minuut achter geraakt. Hij slaagde er nog in terug te keren en nestelde zich in het wiel van Pogacar. Aan de voet van de Redoute had hij dat wiel al moeten lossen. Hij zou op eigen tempo naar boven rijden. Toen Pogacar zijn voorspelde versnelling plaatste, was er slechts één man die de ambitie had om te volgen. Olympisch kampioen Carapaz. Hij had echter snel spijt van zijn actie en waaide terug naar de achtervolgers, die meteen voor plaats 2 reden. Op amper 6km was Pogacar een minuut uitgelopen. Een snelle rekenoefening leert dat als de achtervolgers 36km/u reden in groep, dan deden ze daar 10 minuten over. Pogacar deed het in 8 minuten en moet dan 40km/u gereden hebben over het stuk met de loodzware Redoute, onmiddellijk gevolgd door de Cornemont. We reden zaterdag met Megavelo de cyclo en ik denk niet dat we daar aan 20km/u kwamen op dat stuk. Het is een fenomenaal zwaar parcours. Je stelt je als amateur nederig de vraag hoe die profs er in godsnaam in slagen om het zó snel af te leggen. Veel meer dan in de Ronde of Roubaix, waar er tenminste vlakke stukken zijn waar je van de slipstream van je ploegmaats kan profiteren. Pogacar dus. Solo in Siena aankomen en dat kunstje herhalen in Luik. Fantastisch voorjaar, maar Mathieu doet misschien nog net ietsje straffer. Ook 2 monumenten binnen maar daarnaast ook een podium in Luik en zijn ploegmaat Philipsen naar de zege loodsen in Sanremo.
Kurt Goeminne, cafébaas van de Nachtlichtjes komende vrijdag op Megavelo café, had geen van beide kampioenen in zijn ploeg, maar wint toch Luik dankzij Bardet, Van Gils en Vansevenant. Jordy Vanmeenen had ze wel in zijn ploeg maar had onvoldoende scorende ploegmaats. Lieselot Viaene had enkel Pogie boy en werd derde.
In de eindstand werd Matthias Coppens, agent in Ronse, niet meer bedreigd. Met een ploeg rond Van der Poel en Pedersen (en zonder Van Aert) wint hij met een afgetekende voorsprong van maar liefst 340 punten op Wouter Vlerick uit Zwijnaarde. Stefaan De Couvreur, woonachtig in Maarkedal, maakt het Oost-Vlaamse succes en vooral dat van het politiekorps van Ronse, compleet.
Zo zit het Megavelo seizoen er op. Het prijzengeld zal begin mei worden gestort aan de top 10 en 42 ploegen die een dagpodium haalden. Dit op het rekeningnummer waarmee ingeschreven werd. Maar eerst hebben we komende vrijdag nog het Megavelo café waar Matthias zijn cheque twv €420,2 zal overhandigd krijgen door Peter Van Petegem. En waar iedereen bij een lekker koersbiertje kan uitleggen waarom hij/zij dit jaar niet won. En dit allemaal ten voordele van Kom op tegen Kanker via vzw De Nachtlichtjes. Aan alle deelnemers alvast bedankt voor de deelname en hopelijk tot vrijdagavond in Vichte!
44 finishers. Het peloton dat in omvang leek op een groep wielertoeristen. Renners die verkleumd afstappen. Favoriet Skjelmose moest zelfs worden weg gedragen. Fietsen in de koude regen is geen pretje, weten we uit ervaring. Op de duur ben je blij dat er een helling is waardoor je het terug wat warmer krijgt. En dat in een peloton met veel zuiderse klimmertjes. In een kasseikoers zou het dan aan de costauds zijn. De mannen van 80-90kg. In de Waalse Pijl zochten we naar types van gemiddeld gewicht met goeie klimbenen. Zij die in normale omstandigheden tekort komen tegen de pocketklimmers. Maar vooral, zij die gewoon zijn om in de winter buiten te trainen. Lagelanders, Scandinaviërs en Britten. Stephen Williams is er zo eentje. Op 50km was viking Kragh Andersen ontsnapt. Hij nam anderhalve minuut en zijn kansen stegen. Op de voorlaatste keer Huy was het Williams die de achtervolging op hem inzette. Hij kreeg onder andere Van Gils en Vauquelin mee. Ze werden terug ingelopen, maar diezelfde drie zouden bij de laatste beklimming terug boven drijven en het podium halen. Het was vooral onder impuls van de Noormannen van UnoX (ze reden alle 7 uit!) dat alles terug samen kwam voor de traditionele sprint bergop. Daarin kon Williams als enige een stevige versnelling plaatsen. Hij hield vol en wint zo na de Tour Down Under ook de Waalse Pijl.
Twee onder ons hadden de Brit in hun ploeg opgenomen, maar dat was niet voldoende om het sterke team van Dries Demeyer te verslaan. Hij wint met zijn ploeg ‘Meyer W’ zijn derde koers. Straffe prestatie. Muzikant Pieter Chiers en Jan De Clercq kapen andere podiumplaatsen weg.
In de stand zijn Stefan De Couvreur, Wouter Dhaenens en Geert Himpens aan een sterke eindsprint bezig. Matthias Coppens lijkt buiten schot. Maar voor het podium en bij uitbreiding de top 10 wordt het nog spannend.
