21 jaar moesten we wachten op een Belgische overwinning in Sanremo. Nu worden we verwend met 2 Belgische zeges op rij. Jasper Stuyven won aan de Ligurische kust zijn eerste monument. De koers kende zijn traditionele verloop. De Cipressa zorgde voor een eerste schifting. Op de Poggio was het wachten op de jaarlijkse demarrage van Alaphilippe. Zien wie er dit jaar kon volgen. Dat waren er dit jaar veel. Lag het aan de rugwind of was de demarrage niet snedig genoeg? In alle geval, Wout Van Aert was mee en nam over. Van der Poel zat iets te ver aan de voet van de Poggio en had alle moeite om aan te sluiten, laat staan om zelf te demarreren. Tot daar the usual suspects. Daarnaast waren echter er echter nog 7 anderen mee, waaronder Stuyven en een indrukwekkende Caleb Ewan. Zijn aanwezigheid zorgde er voor dat niemand vol wou doorrijden of laat staan een ontsnapping terug halen. Toen het in de afdaling even stil viel, zag Stuyven dan ook zijn moment gekomen. Hij sloeg een gat. Pidcock wou mee, maar moest passen. Enkel een sterke Kragh Andersen kon even later het gat nog dichten. Sterker nog, hij nam direct over, hetgeen Jasper toeliet om toch even op te laden voor zijn sprint. Hij wachtte zenuwslopend lang met zijn sprint maar dat was ook nodig want hij wist dat hij zou stilvallen. Het bleek de perfecte timing. Hij hield op de streep 2 meter over op Ewan, Van Aert en de verrassende Sagan. Tactisch perfect gereden. Delirium!
Wouter Vlerick had 5 renners uit de top 6 in zijn ploeg en won in een millimeter sprint van Nick Vermeersch en Matthias Zuliani.
In de stand neemt Jan De Clercq resoluut de leiding over van Koen Van der Biest. Fréderic De Waele schuift een plaatsje op en Matthias Zuliani wordt derde.
Wat…een…koers. Reeds op 54km van de aankomst, op de strook van Monte Sante Marie, schudden kemphanen Wout Van Aert en Mathieu Van der Poel zo hard aan de boom dat er maar 6 man meer kan volgen. En niet van de minsten. Wereldkampioen Alaphilippe, de 2 laatste Tourwinnaars Pogacar en Bernal, seizoensrevelatie Pidcock en dan nog 2 verrassingen. Michael Gogl, die van de Strade zijn hoofddoel had gemaakt en Quinn Simmons. 19 jaar, ex-wereldkampioen bij de junioren en vorig jaar al prof geworden. Spijtig dat hij lek reed, maar onthoud die naam. Een astronomische kopgroep die je enkel op een WK kan tegenkomen, en dan nog. Behalve Pidcock en Bernal, die trouwens nog nooit samen koersten, ook geen ploegmaats, maar enkel kopmannen die man tegen man voor de overwinning streden. 9 seconden daarachter reed een mooi groepje achtervolgers met oa Fuglsang, Bettiol en Wellens. Die deden er alles aan om terug te komen, maar dat lieten Wout en Matje niet gebeuren. Ze reden zo hard dat ze vergaten om de kleppers achter hen eens te laten overnemen. Dat moest zich wel wreken, zeker voor Wout, die pas zijn eerste koers reed en dus wedstrijdhardheid miste. Op de korte strook van Monteaperti moest hij samen met Pidcock plots de rol lossen zonder dat er echt gedemarreerd werd. Alaphilippe en VDP zagen het gebeuren en begonnen nog harder op kop te sleuren. Van Aert kon de overwinning vergeten, maar weigerde zich over te geven en kon na een kilometerslange achtervolging terug aansluiten. Wat een karakterkop! Op Le Tolfe haalde Mathieu de voorhamer boven. Iedereen uit de wielen, inclusief specialist Alaphilippe, die een koekje van eigen deeg kreeg. Een indrukwekkende Bernal, die als ronderenner logischerwijs explosiviteit mist, kon even later ook aansluiten, op karakter. Met 3 reden ze naar Siena. Van der Poel begon op kop aan de laatste klim en reed zijn 2 kompanen voor de tweede keer staalhaard uit de wielen. Definitief ditmaal. Magistrale en dik verdiende overwinning!
Kimberley Lagaisse bewijst met haar ploeg dat ze meer van koers kent dan haar man. En voor de Strade zelfs dan alle andere mannen. Met 5 van de 7 koplopers in haar ploeg wint ze verdiend voor Caroline De Mulder en Mathias Van Der Vennet van WDV.
In de stand blijft Koen Van der Biest aan de leiding maar Dieter De Jans hijgt van kortbij in zijn nek. Fréderic De Waele klimt naar de derde plaats.
Koers in Vlaanderen! We keken er met zijn allen naar uit en werden beloond met 2 spannende koersen. We kregen vergelijkbare scenario’s. Tweemaal reed een superman van vroeg weg, maar werd die terug bij de lurven gevat en draaide het op een groepssprint uit. Zaterdag was dat Alaphilippe die al op de Berendries zijn duivels ontbond en solo ging. Wat mij betreft, had hij zichzelf toch wat overschat want nog voor de Muur kwam alles terug samen. Hij kon zich wel nog herpakken en nog wat kopwerk doen voor de ploegmaats. Niet zonder succes, want Ballerini (ook al mee in de vlucht) won met ruime overmacht de sprint voor Jake Stewart (Jake wie?) en good old Sep Van Marcke. Pechvogel was Alexander Kristoff die in de laatste kilometers lek reed en zo minimaal het podium verspeelde.
Ballerini stond in 39 ploegen, zie overzicht, waaronder die van Olivier Vermeeren, die de eerste overwinning van het seizoen binnenhaalt. Steven Himpe had noch Ballerini, noch Stewart, maar wordt mooi tweede, voor Koen Van der Biest.
Zondag was het aan het fenomeen Mathieu Van der Poel om zijn duivels te ontbinden. Op meer dan 80km van de finish demarreerde hij uit het peloton. Zelfmoord bij iedere normale coureur. Jonathan Narvaez had de ballen om mee te gaan en zelfs volop mee te werken. Knap. Ze hadden voor hun lef mogen beloond worden met het podium. Samen reden ze naar de vroege vlucht toe, waarvan er uiteindelijk nog 3 overbleven. Daarachter zette een ruime elitegroep met o.a. Van Avermaet, Stuyven en Asgreen alles op alles om naar de 5 vluchters toe te rijden. Dat leek niet te lukken, tot ze in Kortrijk versterking kregen van een 2e groepje met daarin oa Mads Pedersen. Dan nog leken ze tekort te komen, tot krachtpatser Asgreen alleen het gat dichtte op amper 1km van de finish. Groepssprint dan maar. Daarin werd de ex-wereldkampioen fantastisch naar voor gebracht én gelanceerd door Jasper Stuyven en maakte het krachtig af, voor Anthony Turgis en Tom Pidcock, wat mij betreft toch de man van het weekend. Zaterdag tweede sterkste man in koers, zondag podium. Niet slecht voor een 21-jarig opdondertje van 1m57.
De overwinning in Kuurne ging naar niemand minder dan de Blacklist, die dus eindelijk zijn identiteit moet bekend maken, wil hij/zij het prijzengeld opstrijken. Tweede werd Kristof Desmedt, speler van editie 1 in 1996 en collega Klaus Dewolf.
In de stand neemt Koen Van der Biest de leidersplaats voor Omloop winnaar Olivier Vermeeren en ex-Unilin collega Dieter Dejans.
Wie graag zijn visie geeft over de koers of de pronostiek, kan hieronder zijn commentaar posten. Alle (sportieve) meningen zijn welkom!
