Roubaix 2018 werd een gitzwarte editie. De amper 23-jarige Michael Goolaerts kreeg vroeg in de koers een hartstilstand. Meteen werd de ernst van de situatie duidelijk. Hij werd nog gereanimeerd en afgevoerd naar het ziekenhuis van Rijsel, waar hij zondagavond overleed. Onze gedachten gaan naar zijn naasten. Op zo’n momenten wordt koers maar een verre bijzaak. Het voelt vreemd aan om er dan toch nog een verslag over te schrijven, maar ik ga het bij deze toch proberen.

In de vroege vlucht zat mooi volk met oa hardrijder en Zwitsers kampioen Dillier, ex-beloftenwereldkampioen Byström, ex-dwars door Vlaanderen winnaar Wallays en Paris-Nice winnaar Soler. De jonge Spaanse klimgeit was in extremis opgeroepen, wat zijn prestatie des te straffer maakt. Ze kregen nooit meer dan 3 minuten van het peloton, maar toch zouden ze nog een belangrijke rol spelen in de wedstrijd. Het peloton begon door verschillende valpartijen al serieus uitgedund aan het legendarische bos van Wallers. Daar lag het tempo vrij laag tot de versnelling van Mike Teunissen. Philippe Gilbert ging meteen mee. Een groots nummer leek in de maak. Maar het peloton liet niet begaan en later zou blijken dat Phil niet de benen had. Dat was het sein voor Stybar om te gaan, maar hij kreeg niemand mee. Ook Greg probeerde het met een snedige demarrage maar de andere Belgen sprongen nijdig op zijn wiel. Dat was het moment waarop Sagan ging. Niet eens een scherpe demarrage, maar wel op het perfecte moment. Deze keer reageerde niemand. Men keek naar Quick-step, maar Phil en Stybar hadden net een cartouche verschoten en Lampaert was aan het terugkeren na een lekke band. Terpstra moest het dus op dat moment alleen doen. Er werd gepokerd en Sagan kreeg zomaar een minuut cadeau. Dat rij je niet zomaar dicht op de wereldkampioen. Zeker niet gezien hij nog 50km hulp kreeg van vroege vluchters Wallays en Dillier, die daarvoor wel een mooie Bora keuken zullen verdiend hebben van de Slovaak. Los daarvan wel bijzonder sterk van Dillier, die Sagan zelfs tot op de piste kon volgen. Even zag het er mooi uit toen Van Aert en Stuyven met zijn tweeën nog tot op 15 seconden kwamen, maar ze kregen dat laatste gat niet dicht. Van Aert kreeg daarna nog kettingproblemen, waardoor op Carrefour nog Terpstra, Stuyven, Van Avermaet en Vanmarcke overbleven in de achtervolging. 3 kansen op 4 om toch nog een Belg op het podium te krijgen. Opnieuw echter een gelijkaardig scenario in de straten van Roubaix. Greg reageert op een uitval van Stuyven, waarop de lepe Terpstra gaat en er niemand meer reageert. Sagan rekende intussen af met Dillier op de piste en wint na een sterk maar vooral slim nummer. Op het juiste moment gaan. Zonder diep te gaan een minuut krijgen. Onderweg de voorsprong constant evalueren en zijn medevluchters zo lang mogelijk mee nemen. Wij Belgen bleven met een lichte ontgoocheling achter omdat er geen splijtende demarrages kwamen van Sep bvb en omdat de landgenoten ook op mekaars wiel reden en niet op dat van de buitenlanders. Maar als de wereldkampioen wint op de piste in Roubaix na een aanval van 50km, kan je toch moeilijk van een saaie koers of anticlimax spreken.

Voor buurman Steven Himpe was het al helemaal geen anticlimax. Hij wint Roubaix voor Tom Bovens, secretaris van de Jasper Stuyven fanclub en Nicole Schmitt uit Oostende.

In de stand springt Stijn Dendauw terug over Maarten De Boe naar de leiding. Karel Vanovervelt wordt derde.

De kasseikoersen zitten er nu op. Het is nu aan de klimmers. Te beginnen met de Brabantse Pijl morgen.

De oudste koers van het land was dit jaar aan een grondige vernieuwing toe. De start werd namelijk in Nederland gegeven. Er werd gestart vanuit Zeeland in de hoop er met de stevige wind al een lastige wedstrijd van te maken. Dat lukte vrij aardig. Sowieso een mooi initiatief. In de vroege vlucht van 5 zaten met Jonas Rickaert en Guillaume Van Keirsbulck (onder voorbehoud) 2 renners die er bij zullen zijn op de Nacht. Ze zongen het zelfs uit tot de aankomst in Schoten. Rickaert werd zelfs nog 8e! Ondanks de vele vluchtpogingen draaide het toch weer uit op een massasprint. Als die niet door een topper wordt gewonnen, dan wel door een jong talent dat aan het venster komt piepen. Denk maar aan Cavendish en Kittel in het verleden. Dit jaar werd dat de 22-jarige Nederlander Fabio Jakobsen. Hij haalde het met sprekend gemak van 2 andere talenten: de Duitser Ackermann en de Brit met de stoere naam Lawless. Twee keer versnellen volstond voor onze Noorderbuur. Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat hij nog verschillende cartouches over had. Eerder dit jaar won hij ook al Nokere Koerse met overschot. Een rastalent dus.

Enkel ex-collega Brecht Desmet geloofde in het talent van Jakobsen, maar kon daar niemand naast plaatsen, waardoor hij op de tweede plaats strandde. Bente Vierstraete kon naast Ackermann namelijk Debusschere opstellen en wint zo na Milaan-Sanremo ook de Scheldeprijs. Jan De Clercq werd derde.

In de stand geen verschuivingen aan de top. Maarten blijft aan de leiding voor Stijn en Pieter.

Help! De Hollanders komen onze nationale feestdag kapen! Bij de vrouwen was het podium volledig voor de noorderburen. Niet uitzonderlijk gezien al hun toppers. Bij de mannen was dit echter het laatste wat in onze gedachten kwam. Even leek dit absolute doemscenario dichtbij te komen toen 3 van de 4 koplopers op de laatste passage van de Kwaremont kezen waren. Het werd stil in de Vlaamse huiskamers. De achtervolgende groep bulkte van het inlandse talent. Alle toppers waren aanwezig, ook Vanmarcke en Naesen ondanks hun valpartijen, maar de groep was verlamd door het voorspelde ploegenspel van Quick-step. Boonen had het voor de koers al aangegeven. Schrijf maar op mannen: Terpstra wint. In de E3 was al duidelijk geworden hoe sterk Niki wel was. In de Ronde vertrok hij een eerste keer op de Koppenberg. Een slordige 45 km voor de aankomst. Het was Tiesj Benoot die alle zeilen moest bij zetten om hem terug tot de orde te roepen of de wedstrijd was daar al gereden. Een eerste serieuze waarschuwing en meteen ook de scheiding van het kaf en het koren. Net voordien waren Van Baarle en Langeveld uit die groep ontsnapt en samen reden ze naar het groepje met Mads Pedersen, dat al na de Muur vertrokken was. 3 subtoppers die mekaar uitstekend vonden in de samenwerking. Geen wonder dat ze het tot de laatste passage van de Kwaremont uitzongen. Intussen kregen we op de Taaienberg een stevige versnelling van Greg. Sep ging mee maar kon zijn wiel niet houden, een veeg teken. De blauwe armada kreeg ie er echter niet van en alles kwam terug samen. Op de Hotond kregen we een demarrage van Sanremo winnaar Nibali. Heerlijk! Een Tourwinnaar met kans op winst in de Ronde! De demarrage werd echter beantwoord door Terpstra, wat het enthousiasme al deed verminderen. En die zakte al helemaal tot het dieptepunt toen hij Nibali bijna meteen ter plekke liet. Vermoedelijk een kinderlijke inschattingsfout van de Italiaan, die na de Kruisberg een afdaling had verwacht. Meteen werd duidelijk dat Gilbert en Stybar de sleutel in handen hadden. Wie nog naar voren wou, moest van die mannen af. Op de oude Kwaremont waren dat Tiesj en Sep. Daarna was dat tot tweemaal toe Sagan himself. Na de Pater had hij een mooi gaatje, maar hij waaide simpelweg terug naar de achtervolgers. Een harde les voor de wereldkampioen. En het bewijs dat ie nog steeds niet top is. Dit in tegenstelling tot Mads Pedersen. De jonge Deense hardrijder, waarmee we in Dwars door Vlaanderen al mochten kennis maken, kon zijn inspanning wél blijven verderzetten. Hij bleef nog 15 km lang vechten tussen Terpstra en de achtervolgers. Een onwaarschijnlijk sterke prestatie, zeker voor een 22-jarige. Dit is de ontdekking van een wereldtopper in de kasseiklassiekers. Terpstra terug bijhalen heeft er echter niet meer in gezeten. Hij gaf zijn voorsprong niet meer uit handen en wint na Roubaix zijn tweede klassieker.

Het hoeft niet gezegd dat de Nederlander dan ook niet zal ontbreken in de ploeg van de eindwinnaar. Hij kostte amper 417 CQ punten en heeft er nu al meer opgebracht in de laatste 30 dagen. Grinta-redacteur Steven Verniers, met wie we zaterdag samen de Ronde reden, had de 3 genoemde Nederlanders in zijn team. Ook nummer 3 Gilbert en 4 Valgren Andersen had hij aangekruist. Dit was de basis voor zijn tweede dagoverwinning, nadat hij ook al de Omloop op zijn naam had geschreven. Henk Omey was de enige met Mads Pedersen, maar dit volstond niet voor een topnotering. Maarten De Boe en Stijn Dendauw konden daarvoor betere papieren voorleggen. Zij springen daarmee in de stand ook over Pieter, die naar plaats 3 terug valt.

Het wordt gezien de omstandigheden een kort verslag van een wedstrijd waar nochtans veel over te vertellen viel. 3 zeer korte conclusies:

1. Valverde is een held. Als Spaanse klimgeit van 38 jaar hier over kasseien komen rijden is op zich al zeer bewonderenswaardig. Zeker als het geen weer is om zijn hond Piti (…) door te jagen. Zoals hij dan nog eens mee koers maakt zonder parcourskennis, daar kan voor mij geen enkele dopingbeschuldiging tegenop. Die man is mentaal ijzersterk en na 18 jaar nog steeds even gedreven met zijn vak bezig. Ik citeer zijn ploegleider: “Als Valverde niet goed is tijdens een wedstrijd, dan komt dat omdat hij zeer goed is”
2. Vanmarcke wordt zondag de sterkste man in koers. Als hij aanzet op de Kwaremont kan niemand volgen. Afwachten of dat volstaat. Gisteren alvast niet.
3. Dat kwam enkel door een zeer sterke Lampaert met een geniale ingeving. Hij haalde alle ontsnappingen terug en ontsnapte dan op zijn Tchmils. Bijna vanuit stilstand op zijn kousenvoeten versnellend. Fantastisch.

In de uitslag kregen we een millimetersprint waarin Bert De Waele, uit onze tijdelijke hoofdstad Oudenaarde, Michael De Herdt en Wouter Tjampens klopt.

In het klassement opnieuw een nieuwe leider met Pieter Turtelboom, laureaat van 2014. Karel Vanovervelt, die samen met mij de Ronde rijdt zaterdag als we allebei tijdig genezen, en Frederik Vandenweghe uit Frankfurt volgen alert.

Met de Slovaak weet je nooit. Mentaal zwak in Harelbeke en toch ook fysiek een tandje minder dan de voorbije jaren. Bij die conclusie blijf ik ook na zijn overwinning gisteren. Die kwam er namelijk niet na een demonstratie onderweg. Hij beperkte zich net als Greg tot volgen in de buik van de kopgroep, zelfs toen Gilbert en Vanmarcke op de Kemmel versnelden. De koers bleef in tegenstelling tot de voorbije jaren lang gesloten. De vroege vlucht zong het zelfs uit tot na de laatste passage van de Kemmel. De Nederlanders Van Goethem en Van Schip (vorig jaar ook al derde na een spektakelwedstrijd bij ons in Vichte) overleefden zelfs in de groep van de favorieten tot in Wevelgem. Sterker nog, ze bouwden samen met Quick-step de kloof op de achtervolgers uit en hadden zelfs dan nog poer over voor een demarrage. Straffe prestatie. Daarnaast veel mooi volk bij die kopgroep. De sterke mannen van het voorjaar met Sagan, Vanmarcke, Van Avermaet, Naesen, Van Aert, … , aangevuld met enkele topsprinters als Viviani, Démare en Matthews. Ontbraken op het appel: Kristoff, Degenkolb, Valgren Andersen en Terpstra. Een kopgroep van 23 man waarvan er minstens 15 moesten ontsnappen om kans te maken op winst. Een aantrekkelijk scenario, maar Quick-step hield met Lampaert, Stybar en vooral een sterke Gilbert de boel gesloten voor hun topsprinter Viviani. Van Avermaet (bescheiden) en Vanmarcke probeerden op het einde nog weg te geraken, maar Lampaert liet niet begaan. Door de chaos vergeet Stybar daarna de sprint aan te trekken voor Viviani. Die zit even ingesloten en daarvan profiteert Sagan meesterlijk met een perfect getimede krachtexplosie waar niemand antwoord op heeft. De beelden van de ontroostbare en vooral alleen gelaten Viviani daarna zijn hartverscheurend. Als zo’n toppers voor je werken, dan moet de druk en bijhorende ontgoocheling bij verlies ontzettend groot zijn.

Pieter-Jan De Winter uit Ruiselede had beide heerschappen in zijn team en won de Megavelo sprint van buurman Steven Himpe en Matthias Tuytschaever uit Erpe-Mere.

In de stand krijgen we opnieuw een nieuwe leider met Maarten De Boe, de nummer 2 van 2014 en 2017 (cfr hall of fame). Stijn Dendauw stijgt een plaatsje naar 2 en Ignace valt terug tot de derde plaats.