De Hel blijft vervloekt voor Wout, althans volgens hemzelf. Het zag er nochtans uitstekend uit voor hem tot 15km van de aankomst. Hij had wel van fiets moeten wisselen kort voor het Bos, maar kon zeer snel weer aansluiten en trok meteen hard door op Haveluy, de laatste strook voor Wallers. Eerste beslissende moment op zijn initiatief. Op 102km van de aankomst al vormde zich onder zijn impuls al de beslissende kopgroep met uiteraard Van der Poel, maar ook zijn luitenant Laporte, de verrassende Degenkolb en Küng. Schaduwfavorieten Ganna en Pedersen misten de boot en verliezen daar al hun koers. Ze kunnen na een intense achtervolging wel nog aansluiten, maar verschieten een zware cartouche en brengen bovendien met Vermeersch en Philipsen 2 ploegmaats van Van der Poel mee voorin. In het Bos verliest Wout helaas Van Baarle door een val en vooral Laporte door een lekke band. Wie weet hadden die na de lekke band van Wout nog het tij kunnen keren. Intussen probeerde Mathieu tot 4x toe alleen weg te geraken. Na Mons-en-Pévèle komt hij zo alleen met Wout voorop, maar die speelde het tactisch en liet de rest terugkeren. Op Carrefour de l’Arbre kwam Degenkolb ten val na een botsing met VDP. Dat was het sein voor Van Aert om er snoeihard vandoor te gaan. Zo hard dat hij vermoedelijk één van de putten vlak voor de bocht niet kon ontwijken en lek reed. Té enthousiast, volgens ex-winnaar Gilbert. Op die manier zorgde Wout ook zelf voor het tweede en meteen erna het derde beslissende moment in de koers. Doodjammer, want er zat een prachtig duel aan te komen met Van der Poel. Op de stroken van Gruson of Hem gingen ze mekaar niet meer gelost hebben. Van der Poel is, zeker voor een Nederlander, zeer geliefd hier en zijn overwinning was allesbehalve gestolen, maar toch bleef Vlaanderen met een anticlimax gevoel. Van der Poel wint dit seizoen na Milaan-Sanremo ook Parijs-Roubaix voor de eerste keer. Wout moet hier nog minstens een jaar langer op wachten. Met twee derde en één vierde plaats in de 3 monumenten en winst in de E3 kan je nooit van een mislukt voorjaar spreken, maar de kers ontbreekt helaas. Ook voor Jumbo. Ze halen 5 op 5 in de eerste kasseikoersen, maar in de laatste 2, de Monumenten, lukt het net niet. Volgend jaar beter. Tenslotte is Wout nog altijd maar 28 jaar, dus er komen nog minstens een half dozijn kansen.

Jari Vanherweghe is de enige die het volledige podium in zijn ploeg ‘Voile Fernangs’ had opgenomen, maar dat volstond niet voor een podiumplaats. De overwinning gaat naar Ivo Goderis, van het DUST team van Daikin. Peter Dheygere wordt derde. Norbert Deloof, de leider, kaapt de tweede plaats weg en doet uiteraard een schitterende zaak in het klassement. Hij demarreert weg van Geert Limpens, die wel tweede blijft. Arne Lapierre schuift op naar plaats 3. Met deze 3 leiders gaan we het 3e en laatste luik van Megavelo met de klimklassiekers in.

Na de stormeditie van vorig jaar kregen we tussen Terneuzen en Schoten terug het traditionele scenario. De vroege vlucht wordt net op tijd ingerekend, zodat het tot een koninklijke sprint kon komen op de Churchillaan. Het beloofde een duel te worden tussen Philipsen en Jakobsen. Ook Ewan, Groenewegen, Cavendish, Welsford en Thijssen hadden dit jaar al mooie resultaten gereden en aasden op de prestigieuze sprintklassieker. Na zijn sterke Ronde had Van der Poel zich last minute kandidaat gesteld om zijn ploegmaat Philipsen aan de overwinning te helpen (maar vooral om de verveling te vermijden tussen de Ronde en Roubaix). Hij trok tussen kilometer 5 en 2 keihard door waardoor niemand het in zijn hoofd haalde om te ontsnappen. Onderweg had hij ook al intervalletjes getrokken door telkens om bidons te gaan en het peloton voorbij te sprinten. Wie zondag wil winnen, moet voorbij de Nederlander. De sprint liet hij veiligheidshalve aan zich voorbij gaan. Jakobsen had in de laatste kilometer kettingproblemen en kon helaas zijn kansen niet verdedigen. Soudal QS blijft in de hoek zitten waar de klappen vallen. Edward Theuns ging vroeg aan en liet een klein gaatje op links. Daar kon Philipsen zijn sprint al over zijn. Hij mag Edward dankbaar zijn dat hij de deur niet dicht deed. Hij kon er net door en met enkele krachtige lendenslagen maakte hij meteen het verschil. Welsford en good old Cavendish mochten mee op het podium.

In onze pronostiek waren de sprintersploegen aan het feest en dan vooral die van de WPVK veteranen (waarvoor staat dit?). Zij nemen met Staf Van Der Schueren en Lieselot Viaene de eerste 2 prijzen mee, vlak voor Joachim Calewaert.

In de stand blijft Norbert Deloof aan de leiding voor Geert Limpens en Dieter Van Lierde.

Zondag wordt Paris-Roubaix bepalend voor het eindklassement. Benieuwd of Van Aert Van der Poel kan kloppen.

Wie kon de grote 3 iets in de weg leggen. Dat was de vraag tussen Brugge en Oudenaarde. Aan de uitslag te zien niemand, maar niets was minder waar. Het duurde meer dan twee uur voor de vroege vlucht vertrokken was. Belgisch kampioen Merlier was daarin de opvallendste naam. Nadat eerder al zijn ploegmaat Lampaert weg probeerde te geraken, was het ex-winnaar Asgreen die op de Molenberg het vuur aan de lont stak. Hij kreeg een hele reeks kandidaat winnaars mee met onder meer Pedersen en revelatie Powless. De finale kon beginnen op 100km. Van de grote ploegen had enkel Mathieu Van der Poel niemand mee, maar hij had ook onvoldoende ploegmaats over om het gat te dichten. Toen de kopgroep op een bepaald moment 3 minuten kreeg, werd het duidelijk dat het peloton de koplopers niet meer zou terug zien. Enkel de grote 3 konden de kloof nog dichten. Ondanks de aanwezigheid van Trentin zette Pogacar zijn ploeg op kop in de aanloop naar de tweede keer Kwaremont. Daar ontbond de Sloveen een eerste keer zijn duivels. Wout en Mathieu hadden alle moeite van de wereld om het gat terug te dichten samen met Pidcock en Laporte, die daarmee al een deeltje van zijn schuld afloste. Op de Koppenberg gooide Tadej die mannen ook overboord, waardoor de grote 3 alleen in de achtervolging konden op de kopgroep. Het leek erop dat ze het zouden uitvechten op de Kwaremont, maar op de Kruisberg reed Mathieu met een verrassende demarrage Wout uit de wielen. Van Hooijdonck wachtte zijn kopman nog op, maar het kalf was verdronken. De Sloveen en de Nederlander kwamen alleen bij de kopgroep. Ditmaal lanceerde Trentin zijn ploegmaat op de Kwaremont. Pogacar reed nog vòòr de kasseien iedereen uit de wielen en vloog over de kasseien. Van der Poel bleef vechten tot aan de finish, maar kwam niet meer dichter. Anderzijds bleef hij ook uit de greep van de achtervolgers, ondanks een voorbeeldige samenwerking. Pedersen won de sprint voor de derde plaats en voorkwam zo een nieuw podium voor de grote 3. Vlaanderen sloot intussen Pogacar in de armen. Een Tourwinnaar die zijn Tourkansen hypothekeert om in Vlaanderen te komen winnen. Bovendien een sympathieke kerel die altijd offensief koerst. Iedereen gunt het Wout, maar je kan onmogelijk tegen Pogacar zijn. Dit was absoluut geen anti-climax zoals bij de overwinningen van Terpstra en Bettiol. Een prachtig podium (en dito top 10 met 9 verschillende ploegen) na een fantastisch spannende koers. Dit was reclame voor de kasseikoersen.

Pieter Vandamme, 1 van de 5 blacklist spelers, wint Vlaanderens mooiste in Megavelo, voor Joris Ribbens en Norbert Deloof. Norbert, oud-leraar van Vives, neemt ook de leiding over van Linus. Geert Limpens springt over Dieter Van Lierde naar plaats 2.

De vroege vlucht is doorgaans kansloos voor de overwinning. Ze vertrekken meteen na de start, nemen enkele minuten voorsprong en worden ingerekend bij de start van de TV uitzending. Eens om de zoveel tijd draagt zo’n vlucht wel tot de finish. Ei zo na was dat in Waregem het geval. Sterke beren Alexander Kristoff en de verrassende Spanjaard Lazkano Lopez zongen het uit tot enkele kilometers van de meet. Ze werden ingelopen door een groepje sterkhouders waarin vooral Benoot de drijvende kracht was en dat op zijn beurt ook opgejaagd werd door het peloton. Na enkele schermutselingen ontsnapte Christophe Laporte. De Fransman toonde dat hij het ook zonder Wout kan en hield sterk stand. De achtervolgende groep werd nog ingehaald door het peloton, maar vlak daarvoor was Neilson Powless nog ontsnapt. Hij kreeg zowaar de dekselse Lazkano Lopez mee, die na een ontsnapping van bijna 200km nog de energie vond om terug aan te vallen en dan nog zijn vluchtgezel vloerde in de sprint. Zotte kerel.

In de pronostiek was het Vichte boven. The blacklist mannen haalden hun 2e prijs binnen, voor de neus van Frans Soete en Bernard Vaneeckhoutte.

In de stand neemt Linus De Weirdt de leiding over van Dieter Van Lierde. De tiener uit Deerlijk heeft een sterke ploeg opgesteld zonder Van Aert en Pogacar. Benieuwd of die kan stand houden. Geert Limpens stijgt naar plaats 3.

Geef je een klassieker weg aan een ploegmaat of niet? Wat mij betreft beantwoorden we de vraag best pas na Roubaix. Enerzijds kan Wout zijn voorjaar er net als vorig jaar plots op zitten en dan laat je best niets liggen. Anderzijds heeft Wout de E3 en de groene trui vorig jaar al mee te danken aan Laporte en zal die nóg harder dan voorheen zijn best doen om zijn dankbare kopman naar de overwinning te loodsen in de Ronde en Roubaix. En dat gevoel zal ook afstralen op de andere ploegmaats. De overwinning kon echter even goed naar die andere loyale luitenant gegaan zijn: Nathan Van Hooydonck. Die was namelijk ontsnapt met een zeer kansrijke groep met onder andere Laporte (daar al attent mee), Kragh Andersen, Pedersen, Mohoric en een sterke Vermeersch. Topsprinter Jakobsen probeerde er alleen naartoe te rijden, maar het werd een chasse patate. Gezien het geplaagde Soudal- Quick-step niemand mee had, zette Kasper Asgreen zich op kop. Hij zorgde er eigenhandig voor dat de vluchters terug ingerekend werden ten voordele van Merlier. Samen met Van Lerberghe de enige op niveau in de voorjaarskern van Lefevere. Daarmee speelde hij echter ook ongewild in de kaart van Van Aert, want die ontbond op de tweede passage van de Kemmel zijn duivels. Met het gekende gevolg. Een duo tijdrit van 50km met zijn Franse makker Laporte. Achter hen werd het een mooi gevecht om de derde plaats. Gewonnen door onze dorpsgenoot Vanmarcke, die daar terecht heel tevreden mee was.

Vanmarcke kwam jaar na jaar in minder ploegen terecht. 136 keer in 2021, 117 in 2022 nu slechts in 58 ploegen meer. Maar zij die er bleven in geloven, werden beloond. Zo ook onze dagwinnaar Arne Lapierre, broer van ex-winnaar Cobe. Hij liet Geert Limpens en Peter Dheygere achter zich.

In de stand blijft Dieter Van Lierde aan de leiding, maar Linus De Weirdt zit hem nu wel heel dicht op de hielen. Thomas Soete klimt naar plaats 3.