Gent-Wevelgem. Waaierkoers, sprinterskoers. En koers waarin Van Aert zijn loyale ploegmaats Benoot en Laporte de overwinning gunde. Benoot deed al wat hij kon, maar geraakte niet weg. Hij mist wat punch en moet het hebben van een zeer zware koers. Revelatie Laporte heeft wel punch en geraakte uiteindelijk weg op 24km van de finish. De snelle Fransman kreeg nog 3 snelle mannen mee die niet tegen Van Aert en Merlier wilden sprinten: Dries Van Gestel, stilaan kopman bij het Total Energies van Peter Sagan, Jasper Stuyven en Biniam Girmay. De 21-jarige Eritreeër was niet voorzien voor Gent-Wevelgem, maar na zijn glansprestatie in de E3 stelde Hilaire Vanderschueren hem wel op. Hij had toch nog tijd vooraleer hij terug vloog naar Eritrea. De jonge Biniam heeft er al een indrukwekkend parcours op zitten. Door de UCI opgepikt in een programma voor talenten uit atypische koerslanden. Met dat UCI team was hij als junior één van de twee renners die Remco Evenepoel kon kloppen in zijn tweede jaar junior in 2018. Remco won dat jaar dus op 2 na alle koersen, inclusief nationaal en wereldkampioenschap op de weg en in de tijdrit. Laat ons dit vooral niet vergeten en Remco nog wat tijd geven. Maar bon, terug naar Biniam, die klopte hem dus wel eens. Een eerste teken van zijn megatalent. Vorig jaar op het WK in Leuven won hij de pelotonsprint na de ontsnapte Italiaan Baroncini. Zilver. Vrijdag op de E3 was hij al bij de sterksten in koers en zondag opnieuw. Zonder parcourskennis, waardoor hij zonder twijfel meer krachten verspeelt dan nodig. Maar wat geeft het, als je energie op overschot hebt. Bovendien blijft hij ook koel in het heetst van de strijd. Ondanks het aanstormende peloton in de laatste kilometers eens een beurtje overslaan en resoluut de 4e positie nemen. Op 250m zette hij zelf de sprint in. Stuyven schoot in een kramp toen the black bullet passeerde. Laporte deed nog alles wat ie kon, maar kon amper het wiel houden. Girmay won met overmacht en wordt zo de eerste Afrikaan die een voorjaarskoers wint. Het zal niet zijn laatste zege zijn. Al komt die er alvast niet in de Ronde, want hij wil naar zijn vrouw na 3 maanden Europa. Onwaarschijnlijk eigenlijk als je als topfavoriet kan starten in Vlaanderens mooiste, maar anderzijds ook klasse van Vanderschueren dat hij zich aan zijn beloftes houdt. Hilaire wil hem niet opbranden en met hem een rit winnen in de Giro.
Girmay stond in amper 7 ploegen opgesteld. Zo ook bij Steven Himpe, die na de E3 ook Gent-Wevelgem wint. Kristof Desmedt, zaterdag met team Megavelo aan de start van de Ronde, werd tweede met zijn Maffe Mentenslikkers en Joachim Callewaert derde met een sprintersteam.
In de stand neemt Gilles Van Welden opnieuw de leiding over, ondanks een team zonder Van Aert. Igor Wagemans uit Verrebroek wordt tweede en Steven klimt na zijn topweekend naar de derde plaats.
Onder een schit-te-rend lentezonnetje waren we met team Megavelo aanwezig in Harelbeke om de E3 ‘surplace’ te volgen. We hadden geen succes bij de bookmakers, ondanks verdienstelijke pogingen met Girmay, Laporte en Narvaez, maar het kon de pret niet deren. Jumbo Visma maakte er een ware demonstratie van. Op de Taaienberg, op 80km van de meet, maakten de troepen onder leiding van generaal Van Aert een eerste zware schifting. Naast de luitenanten Benoot en Laporte konden van de vijandige allianties enkel Asgreen, Mohoric, Stuyven en Kung volgen. Na een lange achtervolging kwamen daar nog de Ineos ploegmaats Van Baarle en Narvaez plus Valentin Madouas en revelatie Girmay bij. De 21-jarige Eritreeër, revelatie van de dag, reed zelfs even alleen vooruit tot hij zichtbaar terug geroepen werd door zijn ploegleider. Ook Benoot trachtte meerdere keren weg te rijden. Uiteindelijk bleef alles samen tot de Paterberg, waar sterke Wout zijn tweede bom dropte. Benoot zat in zijn wiel, maar kon het tempo niet volgen in het gootje. Laporte, in de Jumbo rangorde nu toch duidelijk een trapje hoger, Girmay en Asgreen haalden hem over de kasseien in, maar konden alleen lijdzaam toezien hoe het Jumbo duo weg reed. Van Aert hield boven op de Pater even in zodat de Fransman kon aansluiten. Op zich al straf dat hij als enige kon volgen. Na het cadeau krijgen van ritwinst en gele trui in Parijs-Nice was de Fransman ook loyaal en liet de overwinning aan onze landgenoot. Klasse. Dat kan van ego-tripper Roglic niet gezegd worden. Na het WK 2019 in Imola liet hij tenslotte ook opnieuw na om in Sanremo eens een wederdienst te doen. Terwijl hij toch het eindklassement van Parijs-Nice aan Wout te danken heeft. @Wout: niet meer helpen vooraleer de Sloveen eerst eens iets terug doet, zou ik zeggen!
Buurman Steven Himpe had naast Wout ook zowel Laporte als Girmay in de ploeg en wint dan ook verdiend de E3 prijs. Geert Limpens en Andy Moerman staan mee op het podium.
In de stand neemt Louis Detavernier, van sponsor Vandenbossche bankinrichting, de leidersplaats over van Gilles Van Welden. Ilse Decnuydt stijgt naar de derde plaats.
In de aanloop naar de lenteklassiekers vielen de renners als vliegen uit door ziekte. Zelden gezien. Te verklaren door een terugval in hygiëne post Covid? In alle geval waren veel ploegen onthoofd. Topfavorieten als Alaphilippe, Stuyven en Ewan stonden niet aan de start in Milaan. Mathieu Van der Poel maakte de omgekeerde beweging. Stond origineel niet op het wedstrijdblad maar zogezegd door de vele afzeggingen werd hij opgeroepen voor zijn eerste wedstrijd van het seizoen. Een trucje om de druk wat af te houden als je het mij vraagt. Maar als VDP start, moet je met hem rekening houden. Met Pogacar en Van Aert waren er twee topfavorieten. Hun ploegen maakten de wedstrijd hard onderweg. Op de Cipressa werd het peloton al serieus uitgedund en moest Jakobsen er af, toch de snelste sprinter van het pak op dit moment. Op de Poggio was het dan aan Pogacar. Hij demarreerde al vroeg op de beklimming maar kreeg geen vrijheid. Tot vier keer toe probeerde hij het maar telkens was het Van Aert die hem terug pakte. De twee topfavorieten reden mekaar de vernieling in. Toch waren de demarrages niet voor niets want bij het inzetten van de afdaling bleef er een mooie kopgroep over van een twintigtal renners. Daaruit ontsnapte Matej Mohoric, de Sloveense kampioen (wat een luxe hebben ze daar). De ex-wereldkampioen bij de junioren en de beloften staat gekend als een uitstekende daler. Bovendien had hij als eerste wegrenner een ‘dropper post’ laten installeren. Een hydraulisch systeem uit het mountainbiken waarmee je je zadel kan laten zakken voor meer controle tijdens technische afdalingen. De favorieten zaten dus met een dik probleem. Veel voorsprong had de Sloveen niet, maar er was ook niemand meer die ploegmaats bij had om het gat te dichten. Hij kon het dan ook uitzingen tot de streep en wint verdiend zijn eerste monument. Anthony Turgis sprong nog weg naar de tweede plaats en Van der Poel (schrijf hem dus maar op voor de Ronde en Roubaix) won de sprint van de achtervolgers.
Gilles Van Welden had net als 21 anderen onder ons de Sloveen in zijn ploeg. Ilse De Cnuydt en Louis Detavernier mogen mee op het podium.
Gilles neemt ook met ruim overwicht de leiding over in de tussenstand. Hij slaat meteen een grote kloof op Louis Detavernier en mijn broer Karel Maes. Ilse Decnuydt uit Eke maakt een indrukwekkende sprong van 221 plaatsen en zo staan er plots 3 Ekenaars in de top 10. Tijd voor de Vichtenaars om te reageren 😉
Geen Wout, geen VDP en in laatste instantie ook geen Pidcock aan de start van de ‘De Witte Straten’. Het zou een duel worden tussen de wereldkampioen en de Tourwinnaar. Een massale valpartij, veroorzaakt door een Alpecin renner die aan kop van het peloton weggeblazen werd door een sterke zijwind, schakelde al een resem schaduwfavorieten uit waaronder Benoot en Matthews. Ook Pogacar en vooral Alaphilippe kwamen zwaar ten val. De Fransman maakte een salto die er erger uit zag dan die van Van der Poel op de Olympische Spelen. Hopelijk houdt hij er niets aan over. Hij kroop in alle geval terug op de fiets. Onder begeleiding van zijn buddy Devenyns maakte hij zijn achterstand van 2 minuten terug goed. Sterker nog, op de lange strook van Monte Sante Marie ging hij zelf meteen versnellen. Hij liep echter op een counter van Pogacar, nota bene in een afdaling. Eerder op stuurmanskunst (wat kan die jongen niet?) dan op kracht reed hij weg. En waar de strook weer bergop liep, haalde hij zijn hoge vermogen boven. Resultaat: 1 minuut voorsprong. Weliswaar met nog 50km te gaan. Niemand deed hem dit ooit voor in de Strade. Het leek een onmogelijke opdracht, vooral omdat er een volledig peloton achter hem reed. Bij Quick-step sleurde Asgreen kilometers lang op kop, zonder echt dichter te komen. Tot Alaphilippe vermoedelijk het sein gaf dat hij de benen niet meer had. Ondanks het vele kopwerk ging de koele Deen dan maar alleen. Voor wie nog twijfelde: deze jongen zal klaar zijn voor de Ronde. Hij kreeg enkele interessante mannen mee. De jonge Simmons, net als vorig jaar, Tim Wellens goed hersteld van zijn ziekte die hem uit de Omloop hield en de Ecuadoriaan Jonathan Narvaez. Heerlijk aanvallende coureur die we nog gaan terug zien in het voorjaar. Ze kwamen dichter bij de Sloveen, maar die verloor nooit de controle. Ook niet toen Asgreen nogmaals versnelde en plots het gezelschap kreeg van gouwe ouwe Valverde. Die had zijn diesel opgewarmd en raapte vanuit de achtergrond nog alle achtervolgers op om tenslotte tweede te worden na de ongenaakbare Pogacar. Kan deze buitenaardse Sloveen nu de Ronde winnen volgende maand? Dat kan zeker. Maar is hij daarom de enige topfavoriet? Absoluut niet. Enerzijds mogen we niet vergeten dat er dan 2 of, als VDP klaar geraakt, 3 wereldtoppers extra aan de start zullen staan, die bovendien nog eens pieken naar die periode. Anderzijds is het als debutant toch echt niet simpel in Vlaanderen, waar positionering en parcourskennis toch cruciaal zijn. Hoe dan ook, de Sloveen is een godsgeschenk voor het wielrennen. Een Tourwinnaar die overal van proeft en vooral ook altijd met ambitie aan de start staat. Fantastische coureur.
In onze pronostiek was die Sloveen echter ontzettend duur. 3656 punten, dat is bijna de helft van het ploegbudget. Toch werd de Sloveen 21x opgesteld. Frank Naessens uit Harelbeke zal er alvast geen spijt van hebben. Het levert hem de dagoverwinning op. Dieter Van Lierde werd tweede en Wouter Vlerick was derde, en eerste van de ploegen zonder Pogacar.
In de stand neemt Davy Vaneeckhout van het Tieltse triatlon team de leiding over van Christof De Saedeleer. Freddy Maerten blijft op 3.
Onder een schitterend winterzonnetje was de zin om van bij de start te demarreren groot. Dat leidde tot een mooi groepje met vroege vluchters, waaronder streekgenoot Arjen Livyns, tijdrijder Durbridge en vluchtkoning Taco Van der Hoorn. Het peloton mocht deze mannen geen vrijgeleide geven en moest dus ook al vroeg aan de bak. Kuurne is traditioneel een afvallingskoers in de heuvelzone, met herkansing op de lokale rondjes. Zowel bij de vluchters als in het peloton werd er aan de boom geschud. In het peloton zorgden versnellingen van Asgreen en vooral Benoot, opnieuw koersbepalend en dus voor mij man van het weekend, ervoor dat er een kopgroep van 17 ontstond na samensmelting met de vroege vluchters. Dat is te veel om vlot samen te werken, waardoor het peloton tijd kreeg om te hergroeperen en de achtervolging in te zetten. Laporte, Van der Hoorn en Narvaez zagen het gevaar en gingen er alleen vandoor. Ze zongen het uit tot 200m van de finish, wat hen nog een top tien plaatsje bezorgde. En een eervolle vermelding. Van der Hoorn reed zo de hele koers op kop. 190km in de vlucht en dan stranden op 200m. En voor Narvaez was het zelfs het tweede jaar op rij dat hij in de laatste kilometer strandde na zijn kamikaze poging met Van der Poel vorig jaar. In de sprint kregen we het gehoopte titanenduel tussen Jakobsen en Ewan. Het was de Nederlander die het haalde, tot groot jolijt van zijn ploegmaats. Na een ontnuchterend weekend waarin ze overklast werden door Jumbo-Visma, gaan ze toch met een zege naar huis. Omgekeerd reed het Lotto team een sterk openingsweekend, maar blijft met lege handen achter.
In onze pronostiek was het aan de sprintersploegen. Jan De Clercq uit Eke had zo maar even 10 van de eerste 13 renners, waarvan 7 uit de top 10. Straffe prestatie. Mira Masschelein en Thijs Depraetere mogen mee op het podium.
In de stand neemt Christof De Saedeleer, zaakvoerder van C&W logistics, de leiding over van Matthias Coppens. Davy Vaneeckhout wordt tweede, voor Freddy Maerten uit Ingooigem.
