De Strade Bianche heeft zijn status van topkoers gisteren terug alle eer aangedaan. In een natte moddereditie werd de koers op 50km van de aankomst al opengebroken door een zeer gemotiveerde Tim Wellens. Zijn aanval werd onmiddellijk beantwoord door Greg, Kwiatkowski, Stybar en de verrassende Luke Durbridge. Een naam om te onthouden trouwens want ook al twaalfde in Kuurne. Later kwamen nog renners aansluiten waaronder Benoot en Stuyven, die echter later door pech werd uitgeschakeld. Sagan moest opgeven door ziekte en Vanmarcke werd uitgeschakeld door drievoudige pech. Kwiatkowski achtte op 18km van het einde zijn moment gekomen op een zware klim en liet iedereen achter. Dichtste achtervolgers waren Wellens, Stybar en Van Avermaet. Ondanks een goeie samenwerking kregen ze het gat niet meer dicht. Kwiatkowski wint ruim verdiend. In de achtergrond ontdeden de Belgen zich nog van Stybar en mochten dus mee op het podium met de ex-wereldkampioen.

Niemand onder ons had de eerste 4 gespeeld, waardoor het voor de ritoverwinning nipt was. Stefaan Lernout wint de Strade net als in 2015, toen hij zelfs ter plekke de koers gaan volgen was. Mogelijks dit jaar ook Stefaan? Stijn Vandenberghe kreeg het gat niet toe met zijn ploeg ‘Rita Gattoe’ en Pieter Schietgat werd derde. Ook zij delen dus in het prijzengeld.

In het klassement zijn er zware verschuivingen. Pieter Coppens, nummer 3 van de eindstand vorig jaar, neemt de leiding over van Julie Gabriël, die naar plaats 3 terugvalt. Collega Geoffrey Crombez maakt een mooie sprong naar plaats 2. Blijkbaar heeft zijn collega David geen gevoel voor humor.

De volgende koers is pas over 2 weken met Milaan-Sanremo.

Als het openingsweekend een voorbode is voor de rest van het voorjaar, dan hebben we een spetterend jaar voor de boeg. Zowel zaterdag als zondag ging een elitegroep met topfavorieten met een kleine voorsprong naar de aankomst en sprintte mano a mano voor de zege. Vooral zaterdag bleven we echter met grote vragen achter. Wat als Degenkolb erbij was geweest? Wat als Stuyven en Theuns door de jury niet waren verplicht om op de kasseien te rijden waar de 3 koplopers ernaast mochten rijden? Wat als Kristoff, Benoot en vooral Boonen niet waren gevallen? Hadden ze Sagan kunnen volgen? Benoot heeft zondag de vraag beantwoord. Boonen heeft ze enkel nog groter gemaakt door niet te starten. Maar er waren genoeg landgenoten om ons aan op te trekken. Vooreerst uiteraard Greg die de Slovaak droog uit de wielen spurtte zaterdag. Sep Vanmarcke die zaterdag als enige mee kon met de wereld- en olympisch kampioen. Naesen die tweemaal top tien rijdt. Stuyven die ijzersterk was gisteren. Was ie attent genoeg geweest om de sprint in Sagan zijn wiel te starten, dan maakte hij een zeer goede kans. Benoot dus die zondag op de afspraak was. Philippe Gilbert, minder zichtbaar, maar kwam zaterdag van ver terug. Outsider voor 2 april. Maar de man van het weekend is uiteraard Peter Sagan. Twee dagen op rij de sterkste in koers. En dat vlak na een hoogtestage. Normaal gezien moet zijn vorm dus nog stijgen. Maar april is toch nog eventjes, dus wie zegt dat hij niet te vroeg in vorm is. Remember Cancellara vorig jaar.

Julie Gabriel heeft net als 87 andere ploegen Sagan als kopman, maar kon daar Greg én Sep naast zetten. Genoeg voor een ruime dagoverwinning op zaterdag, zou je dan denken. Toch was het nog nipt tov Marthe Van Lierde en Jeroen Buyck. Twee vrouwen op het podium dus!

Zondag won Marc De Middeleer uit Michelbeke in de Vlaamse Ardennen, voor Maarten De Boe en Jochen Deweer.

In de stand zijn de dagwinnaars Julie en Marc respectievelijk één en twee. Marthe is voorlopig derde.

Proficiat aan de eerste dagwinnaars!

Zaterdag is er de Strade Bianchi. Helaas niet op Sporza maar op Eurosport, tenzij er in extremis nog een akkoord uit de bus komt vallen.

PS: wilt u graag reageren op mijn allesbehalve objectieve verslag of heeft u een interessante opmerking voor uw medespelers of wilt u voor de komende wedstrijd uw visie uitleggen, plaats dan gerust een reactie via de link hieronder!

Zo spetterend als het Vlaamse kasseivoorjaar was, zo slaapverwekkend legt het Ardense drieluik aan. Gelukkig roerden opnieuw enkele landgenoten zich onderweg met De Vreese, Meersman, Vanmarcke (kan hier ooit mee doe voor de prijzen, zo ontdekte hij ook zelf), Van de Sande (sterke race!) en vooral Tim Wellens. Die laatste plaatste vlak na de Bemelerberg een splijtende demarrage. Bijzonder jammer dat Kreuziger en Vanmarcke niet konden volgen, want met 2 hadden ze veel meer kans gemaakt. Ondertussen hadden ex-winnaars Gilbert en Kwiatkowski al afgehaakt. Vooral voor die laatste was er niet echt een verklaring behalve dan een off-day. Daarnaast gunden Australiërs Gerrans en Matthews mekaar het licht uit de ogen niet. Had Gerrans zich aan kop gezet, dan won niemand anders dan zijn ploegmaat. Bizar… En zo waren eigenlijk alle favorieten afgeschreven. Het was Gasparotto die de beslissende demarrage plaatste. Enkel Valgren Andersen (noteren die naam nvdr) kon volgen. De lepe Italiaan zal de jonge Deen vermoedelijk zijn winstpremie hebben beloofd, want hij deed meer dan zijn deel van het werk. Maar al bij al wint de Italiaan toch verdiend en zorgde hij voor een prachtig eerbetoon aan zijn overleden ploegmaat Antoine Demoitié.

Robin Verstyn wreef zich in de handen. Hij stuurde een kassei- en Ardennenploeg in en haalt na de E3 prijs nu ook de Amstel binnen. Sterk. Roel Masschelein werd na zijn overwinning in de Brabantse Pijl nu tweede en Nederlander Joost Van Laere behaalde in zijn thuisrace de derde plaats.

In de stand blijven Cobe en Andy buiten schot, maar daaronder hebben er toch enkelen de aanval ingezet. Zo is Pieter Coppens de nieuwe derde.

De Brabantse Pijl sluit traditioneel het Vlaamse voorjaar af en biedt tegelijk de ideale overgang naar de Nederlandse en Waalse klimkoersen. Tegelijk verdwijnt voor een deel het fanatieke dat we hebben bij de koersen in onze streek. Op dat moment is het mooi mee genomen dat er enkele landgenoten zijn die zich tonen. Dat was gisteren opnieuw het geval. Serry, De Bie, Meersman en vooral Wellens reden opmerkelijk in beeld. Vanaf zondag komen daar ook nog Jan Bakelants en Philippe Gilbert bij, die vorige week helaas wel zijn middelvinger brak bij een duister incident. Terug naar Overijse. Wellens gooide wat te vroeg zijn kaarten op tafel, waardoor hij niet meer mee deed voor de overwinning. Die ging naar Tsjechisch kampioen Vakoc. Het 23-jarige talent kwam na een indrukwekkende demarrage alleen aan en sprak na afloop straffe taal. Namelijk dat hij met die benen ‘iets gelijkaardigs’ kon doen in de Amstel. Niemand onder ons geloofde voldoende in de nochtans betaalbare Tsjech. Toch is dit al zijn derde overwinning van het seizoen en werd hij ook al vijfde in de Strade Bianchi. Zijn straffe taal is dus nog niet eens zo onrealistisch.

Roel Masschelein had met Gallopin en Gasparotto wel de rest van het podium in zijn ploeg en haalt het dan ook verdiend van Robin Verstyn en Xavier Cornelissen.

In de stand blijft de top 3 onveranderd. Cobe blijft dus aan de leiding en wrijft zich in de handen bij de blessure van Gilbert en het passen van Daniel Martin voor de Amstel. Er zitten namelijk nog een hele reeks spelers in het peloton die op beide heren rekenen om nog een mooie eindsprint in te zetten. Daarnaast zijn ook Wellens, Kwiatkowski, Alaphilippe en Vanendert vaak gespeeld. Het eindklassement zal voornamelijk door hun uitslagen worden bepaald.

Zondag dus de Amstel.

Er is vooraf meer over het afscheid van Boonen gepraat dan over zijn winstkansen. Ondergetekende geloofde er echter in omdat Boonen gemaakt is voor deze wedstrijd. En omdat zijn explosiviteit dan wel is afgebot, maar niet zijn kracht en uithouding. Toch sloeg de vertwijfeling toe toen hij er op 130km van de streep al vandoor ging met een select groepje. Is er in de laatste 10 jaar ooit een koers vroeger open gebarsten? Prachtig, maar het leek zelfmoord. Echter toen er na het bos van Wallers een groepje met Vanmarcke aansloot, begonnen we er in te geloven. Tony Martin leverde berenwerk voor onze landgenoot. Toen zijn werk er op zat, namen de mannen van Sky over. Met 3 man op kop voor kopman Stannard. Bizar genoeg vielen de 3 letterlijk weg bij 2 valpartijen op amper een paar honderd meter van elkaar. In de achtergrond begonnen Sagan en Cancellara er terug even in te geloven, maar toen schoof Spartacus weg. Op een bijzonder glad stuk, dat wel, maar er was geen bocht of vreemd manoeuvre te bespeuren. Was het de vermoeidheid al? Sagan reed letterlijk over de fiets van Fabian, maar slaagde er desondanks in recht te blijven op de glibberige stenen. Wat kan die kerel toch een heerlijk stukje met de fiets rijden. Maar zonder de Zwitser en uiteraard zonder ploegmaats was de Slovaak zijn wedstrijd ook naar de haaien.

Vooraan kwam het groepje Boonen-Vanmarcke bij de vroege vluchters en zette de slijtageslag zich verder. Strook na strook vielen er aantal vooraan weg. In de aanloop naar Camphin-en-Pévèle trok Rowe alles op een lint voor zijn kopman, waardoor er maar vijf man meer overbleef: Boonen, Vanmarcke, Stannard, Hagen en de verrassende Hayman. Die bleef als enige over van de vroege vlucht en mocht al van geluk spreken dat hij er nog bleef aanhangen, zo dacht iedereen. Op de volgende strook, de befaamde Carrefour de l’Arbre, trok Vanmarcke alle registers open. Stannard en Boonen deden alles wat ze konden, maar konden Sep niet volgen. Anderzijds reed de Anzegemnaar ook niet helemaal weg. Bovendien had hij de tegenslag dat de vier erachter mekaar ook waard waren en het snel weer samen kwam. Vier tegen één was ie kansloos. Hij werd dus opnieuw ingerekend. Daarna begon het demarrages te regenen. Onze landgenoten lieten niemand rijden. Uiteindelijk ging Boonen zelf bij het binnen rijden van Roubaix. Het was Hayman die hem bij haalde en meteen door ging. Daar zat bijzonder veel snee op. Boonen moest werkelijk alles uit de kast halen om hem bij te benen. Uiteindelijk kwam het op de piste nog allemaal samen. Daar bleek dat Hayman nóg een cartouche had. Hij verraste Boonen door als eerste aan te gaan en Tom werd daarna ingesloten door Vanmarcke, waardoor hij niet meer over Hayman geraakte. De mooiste race in jaren werd afgesloten met een zware anticlimax. Gevloek in heel Vlaanderen. Hij had het zo hard verdiend, na al die pechvoorjaren en vooral na zijn zware val eind vorig jaar. Volgens de arts mocht Boonen trouwens gisteren pas de trainingen hervatten… Er is natuurlijk ons patriotisme. Mocht Jens Keukeleire de rol van zijn Australische ploegmaat hebben gespeeld, we zouden natuurlijk niet zo gevloekt hebben. Maar ook dan waren we volgens mij ergens op onze honger blijven zitten. Zo een fantastisch schouwspel moest toch afgesloten worden met de overwinning van een kampioen. Niet van een kleurloze Australiër die nooit eerder een deftige wedstrijd kon winnen. Het is ontzettend lastig, maar één dag later moeten we het toch ook enigszins relativeren. Enerzijds was die Hayman toch echt wel sterk en heeft hij het niet gestolen. Anderzijds vind ik ook dat onze mannen er alles aan gedaan hebben. Hoe frustrerend zou het niet geweest zijn mocht de Australiër op zijn Terpstra’s zijn weg gereden terwijl onze landgenoten naar mekaar bleven kijken? Dan toch liever strijdend ten onder gaan zoals gisteren. We mogen fier zijn op onze mannen en het kan niet altijd prijs zijn.

Hayman stond in geen enkele van de 261 ploegen. Dirk Muys had echter de rest van de kopgroep in zijn ploeg en haalde het met zijn ploeg ‘Den hengst’  voor Pascal Meirlaen en Hendrik Sneijers.

In de stand diepen Cobe Lapierre en Andy Moerman de kloof op hun achtervolgers verder uit. Ondanks het feit dat ze geen klimmers meer in de ploeg hebben die nog punten kunnen scoren, zal het toch bijzonder lastig worden om hen nog van de eerste twee plaatsen te houden.

Woensdag begint het klimfestijn met een opwarmertje in de Brabantse Pijl.