Wat een drama. Uitgerekend in de afdaling die ze uit veiligheidsoverwegingen uit de Ronde geschrapt hebben. Uitgerekend in de laatste wedstrijd voor de 2 heilige dagen waar Van Aert dit seizoen alles voor had opzij gezet. Uitgerekend onze 2 Belgische topfavorieten voor de komende 2 zondagen. De Ronde lijkt op dit moment onthoofd. Nog een troost dat Girmay en vooral Pedersen terug recht krabbelden. Kwestie dat er toch iemand kan het vuur aan de schenen leggen van Mathieu.

De ploegmaats van Van Aert waren van slag, maar voerden alsnog hun plan uit om aan de boom te schudden op de Kanarieberg. Jorgenson en Benoot reden daar weg met onder meer Kung en Bettiol. We kregen nog een spannende finale met veel demarrages. Frappant was dat Bettiol met krampen moest lossen vlak nadat hij indrukwekkend weg sprong op Nokereberg. Joshua Tarling, de wereldkampioen tijdrijden, ondervond dat hard kunnen rijden niet volstaat in een voorjaarskoers. Hij hing bij elke demarrage aan de rekker. Finaal sprong Jorgenson, onderweg ook al de sterkste, weg in de afdaling richting de laatste kasseien van de Herlegemstraat. Hij kwam solo aan in Waregem en zorgde zo voor troost bij de Visma ploeg.

Ook Freddy Van Meenen uit Marke kan zich troosten met een overwinning. In zijn ploeg ‘De Lemangskes’ had hij Jorgenson en Kung opgenomen. White House Design, cryptisch lid van de nog cryptischere blacklist groep, en Thomas Soete, notoir AC Milan fan, mochten mee het podium op.

Steven Himpe blijft in het klassement aan de leiding en krijgt met Matthias Coppens een nieuwe achtervolger. Bert Verplancke zakt naar plaats 3.

Hoera! De wereldkampioen is dan toch te kloppen in een wedstrijd die hij per se op zijn erelijst wou. Na de E3 sloofden we ons uit om lichtpuntjes te vinden om de ongenaakbaarheid van Van der Poel voor komende zondag in vraag te stellen. Maar eigenlijk beseften we dat niemand tegen de Nederlander zou opgewassen zijn. 2 dagen later krijgen we een volkomen verschillend beeld.  Ik zal niet de enige geweest zijn die luidkeels juichte toen Pedersen autoritair de sprint won in Wevelgem. Enerzijds omwille van de overwinning, maar anderzijds vooral omdat we terug spanning krijgen in de Ronde en Roubaix. Lidl-Trek toonde eigenhandig hoe je de wereldkampioen kan verslaan. Vol zelfvertrouwen en met de nodige zelf- en teamopoffering kan je zelfs Goliath op de knieën krijgen. In de Moeren op 120km van de finish (!) trok Mathieu door en hadden ze 4 man mee, die ze meteen lieten mee werken. Op de eerste passage van de Kemmel schudde de Nederlander een tweede keer aan de boom. Er ontstond een kopgroep van 7, met slechts 1 man van Visma en 3 van Lidl-Trek. De verrassend sterke Milan, kopman Pedersen en luitenant Stuyven. Ze stuurden al snel Milan de loopgraven in. Zelfmoord met nog meer dan 80km te gaan (het zijn niet allemaal Pogacars). De Italiaan liet de wereldkampioen een twintigtal kilometer achtervolgen en werd uiteindelijk nog vijfde. Dan heb je inhoud. Mathieu verliest in die achtervolging veel krachten. Misschien had hij daar van taktiek moeten veranderen en voor Philipsen kiezen, maar hij wou deze wedstrijd duidelijk op zijn erelijst. Eenmaal Milan ingelopen ging Pedersen aan, maar de Nederlander liet niet betijen. Spijtig genoeg waren we intussen Stuyven kwijt door een lekke band. Pedersen trok het zich allemaal niet aan en bleef doorstomen. Hij ging vol door op de 2 Kemmel passages. Zo hard zelfs dat Mathieu een gat moest laten en alle zeilen moest bij zetten om er weer bij te geraken. Ook op de lange N8 tussen Ieper en Wevelgem nam hij duidelijk de langste kopbeurten, tot zelfs in de laatste kilometer. Hij had duidelijk vertrouwen in zijn sprint, die hij van op kop startte en machtig afmaakte. In de achtergrond won de onderschatte Meeus nog de sprint tegen (andere) toppers als Philipsen, Merlier en Kooij. De aanpak van Pedersen en zijn Lidl-Trek troepen is wat we soms missen van Van Aert en Visma. Agressief, in groep en met zelfvertrouwen koersen tegen de Nederlander. Het initiatief niet aan hem laten. Als Visma dat zondag nog eens sámen met Lidl-Trek kan doen, dan is de Nederlander zeker nog niet gewonnen. Ik wil ook nog eens een lans breken voor Laurence Pithie. Amper 21 jaar. Nieuw-Zeelander dus van parcourskennis is geen sprake. En nu voor de tweede maal dit kasseivoorjaar uitdrukkelijk in beeld. Bovendien heeft ie ook een sprint, getuige zijn 2 podiumplaatsen in de massasprints van Parijs-Nice. Eentje om in ons ‘molboekje’ te zetten voor volgend jaar.

Jochen Mores had in de pronostiek het volledige podium in zijn ploeg ‘Weprobereneensiets’ en haalde het daarmee van Wouter Vlerick en Peter Dheygere. In de stand springt buurman Steven Himpe zoals verwacht over Stephanie Himpe naar de leiding. Het ziet er naar uit dat hij die niet meteen zal afgeven want hij heeft met Van Aert, Van der Poel en Pedersen de 3 favorieten voor de 2 komende zondagen in zijn ploeg. Bert Verplancke neemt over voor WDV met een mooie tweede plaats, voor Pieter Chiers.

VDP-Van Aert: 1-0. Van der Poel heerste gisteren over het slagveld. Hij had de koers op elk moment in handen. Bedankte zijn ploeg, die nochtans in geen velden te bespeuren was. Hij deed het zelf. Op de Taaienberg al versnelde hij zo verschroeiend dat niemand kon volgen. We stonden met Megavelo boven en zagen dat Pedersen, Van Aert, Stuyven en Trentin harkten om de schade te beperken. Eventjes vreesden we een Pogacar scenario, maar het was nog meer dan 80km. De Nederlander gebruikte zijn verstand en liet zich terug inlopen. Maar de waardeverhoudingen waren vanaf dan gekend. Pedersen en Trentin hebben hun motor daar wat opgeblazen en zouden de top 10 niet meer halen. Mathieu zou nog enkele keren demarreren, maar het was aan de voet van de Patersberg dat de beslissing viel. Letterlijk. Van Aert verloor voor de bocht de battle om zijn wiel, wou dat corrigeren door Kung voorbij te gaan, maar verslikte zich in het gootje. Doorgaans kan Wout dan rekenen op sterke ploeggenoten. Laporte stond niet aan de start. Hagenes en Benoot haalden door valpartijen de finish niet. Van Baarle had pech en lijkt ook niet de benen van de voorbije jaren te hebben. Wout had enkel Jorgenson bij zich, maar die reed enkel voor zichzelf. Hij deed wat voorzichtig kopwerk in de aanloop naar en op de Kwaremont, maar hield duidelijk over om op het einde nog schaamteloos naar een ereplaats te demarreren. We misten hier een Laporte, Benoot of vooral een Van Hooydonck. Die hadden zich verdikke de pleuris gereden in de aanloop naar de Kwaremont om hun kopman terug in kansrijke positie te brengen. Nu moest Wout het dus alleen redden. Het siert hem dat hij de schier onmogelijke uitdaging toch aan ging. Hij naderde zelfs tot een dikke 10 seconden, maar moest op de Karnemelkbeekstraat finaal toch plooien. Van der Poel was te sterk. Ook morgen en vooral in de Ronde zal er niets tegen de explosieve Nederlander te beginnen zijn, maar in Roubaix is er hoop. Want Wout was, ondanks het feit dat een sterke Stuyven er nog over kwam, duidelijk ‘the best of the rest’. 

Thijs Depraetere uit Deerlijk plaatste 5 man in de top 6 en troefde daarmee Geert Heynssens uit Oudenaarde af, hoewel die de volledige top 4 had. Buurman Steven Himpe werd derde en doet een uitstekende zaak in het klassement. Hij wordt tweede. Het is Stephanie Himpe die, ondanks het uitvallen van Laporte en het ontbreken van Van der Poel, terug de leiding neemt. Dit dankt ze voornamelijk aan het sterke Vlaamse duo Stuyven-Wellens. Die hebben haar achtervolgers Steven en Wouter ook, maar die plaatsen daar nog Van der Poel bij. Dus in principe gaan Stephanie hen niet lang meer kunnen afhouden.

Pogacar tegen Van der Poel. Hard tegen onzacht op de Poggio. “Brace for impact” had Philipsen vooraf gezegd. Het verwachte duel kwam er ook. Op de Cipressa werd het peloton al serieus uitgedund. Op de Poggio had Pogi enkel de beresterke Wellens in steun. Die legde een loeihard tempo op. Matje kleefde aan het wiel van Pogi, klaar om te reageren op de voorspelde aanval. Die kwam er ook. Naast de Nederlander konden ook Bettiol en Ganna volgen. Van der Poel had echter de benen niet om over te nemen en zo kwam nog een tiental renners aansluiten. Ook een tweede poging van Pogacar kende geen succes, vooral omdat Van der Poel wel kon volgen maar niet overnemen. Dat was dan ook de sleutel van de koers. Eenmaal beneden besloot hij alles op zijn ploegmaat Philipsen te zetten. Zowel de demarrage van Mohoric als de ultieme poging van Pidcock waren in normale omstandigheden voldoende voor de overwinning. Tweemaal haalde de Nederlander de kastanjes uit het vuur met de rest in zijn wiel. Hij was niet vergeten dat de rollen in Roubaix vorig jaar omgekeerd waren geweest en offerde zich volledig op voor de Vlam van Ham. Grote klasse vind ik dat. Dit verklaart voor mij ook ten dele zijn populariteit in Vlaanderen. Niet die typische Nederlandse arrogantie, maar een oprechte team player. Jasper Philipsen kreeg van hem een unieke kans, maar moest het natuurlijk nog afmaken ook tegen Matthews, Pedersen en co. Pedersen viel snel stil, Matthews leek het lang te halen en liet vooral ook maar een zeer klein gaatje. Philipsen dook er echter onverdroten in met gevaar voor lijf en leden. Hij kwam er nog net op tijd over. Pogacar werd nog knap derde. Zalig. Na Van Aert en Stuyven wint een derde Belg op vijf jaar tijd. En dat na tientallen jaren droogte, zeker voor de critici die de overwinning van Tchmil niet mee rekenen.

In onze pronostiek was het geen foto finish. Mattijs Leenknegt, creatief brein achter de Nacht van de Koers, demarreerde op de Poggio en geraakte wel weg. Met een topscore van 696 punten had hij een mooie voorsprong op Ivo Goderis van het Daikin team en Bert Verplancke van WDV. Die topscore katapulteert hem ook van plaats 97 recht naar de leidersplaats. Stephanie Himpe en Jochen Deweer zakken een plaatsje.

Conversatie Karl – José bij aanvatten van de Sante Maria strook op maar liefst 82km van de finish. Karl: “Hij zal hier toch nog niet gaan zeker?”. José resoluut: “Tuurlijk niet”. “Wie zegt dat?”. “Ikke”. Zijn ploegmaats Del Toro en Wellens hadden het peloton dan al sterk verdund en ze hadden net een stortbui over zich gekregen. Tijd voor Tadej om te vertrekken. Hij had het tenslotte ‘s morgens bij zijn interview aangekondigd. “Jonas en Remco hebben dit jaar al straffe nummers opgevoerd. Tijd om te checken hoe het met mijn conditie zit”. Machtig toch. Eentje probeerde vergeefs te volgen. Sep Kuss. Ronde van Spanje gewonnen. Na 200m was duidelijk dat dat niet ging lukken. Een ander probeerde een achtervolging op poten te zetten. Maxim Van Gils. Tijdrit van de Ruta del Sol op overtuigende manier gewonnen en samen met ronde van UAE-winnaar Lennert Van Eetvelt het gouden klimmersduo van Lotto-Dstny. Vrank en vrij gaan ze hun kans, zonder hun ambities (top 5) weg te steken. Wat een weelde plots voor Lotto-Dstny. Maxim kreeg bij zijn eerste poging niemand mee, maar hij was duidelijk de sterkste van de ‘aardse’ renners na Pogacar. Hij bleef door hameren op de achtervolgers en reed finaal toch alleen weg. Ei zo na was Van Eetvelt mee geweest, maar toen dat niet lukte, liet hij nobel het gat vallen. Enkel seizoensrevelatie Skujins (door niemand gespeeld nvdr) kon er later in de finale nog naartoe. Skujins was op de laatste klim dan ook nog iets frisser, waardoor Van Gils derde werd. Pogacar was intussen al 3 minuten binnen. Wie kan hier iets tegen beginnen? Wout kruist de degens niet met de Sloveen dit voorjaar. Dan zijn er nog 2 die het duel kunnen aan gaan met kans op succes. Remco in Luik en Mathieu tussen Milaan en Sanremo binnen 2 weken. We kijken er alvast naar uit!

In onze pronostiek was het de vraag of één van de 10 ploegen met Pogacar voldoende andere topcoureurs konden plaatsen om de 372 ploegen zonder Pogacar voor te blijven. Het was Dries Demeyer die het met een ploeg zonder de Sloveen haalde van Bjorn De Winter als eerste mét de Sloveen. Pieter Chiers (ook zonder) werd derde met zijn ploeg ‘Team Scheldeprijs (yeah right).

In de stand weinig verschuivingen. Stephanie Himpe blijft aan de leiding en komt met haar 2e ploeg zelfs op de 5e plaats. Zij gelooft echter niet in Mathieu, dus daar zal ze in Sanremo moeten kleur bekennen of dit al dan niet de juiste strategie is. Jochen Deweer en Reinout Delclef blijven haar dichtste achtervolgers.